Groot-Brittannië is een land dat is stil blijven staan. Ergens eind jaren 60. Laten we zeggen, 1969, want Woodstock ligt hier vlak om de hoek. Hier is Oxford,hier regent het en hier komen, was een beste opgave.

Maar eerst ontbijten. In de Rectory Manor. Tom is qua hartelijkheid vanochtend op dezelfde voet doorgegaan, waarop hij gisteravond is gebleven. Dat levert hem straks een mooie tip op, vinden we,. Zijn ontbijt is ook onberispelijk. Tien soorten jam, waaronder enkele lokaal geproduceerde, verse sapjes, verse, echte koffie en prachtige lokale kazen en worsten. Dat is ontbijten. Doen we in een mooie zaal, aan een tafel voor veertien, met twee andere gasten, die logeren in ‘The stables’.

Om ons heenkijkend, zie we een paar honderd jaar geschiedenis, uniformjasjes, portretten, medailles met Victoria en George V erop, dat soort spul. Mooi en sfeervol, top-ontbijt. RM krijgt van ons een dikke 10, en wanneer we buiten komen, schijnt de zon. Voorlopig voor het laatst, blijkt later.

We hadden eigenlijk nog wel een nachtje willen blijven, maar helaas, de RM is voor komend weekend geheel afgehuurd (7 kamers) in verband met een 80-jarigenfeestje. Dus vertrekken we, richting Lavenham, in eerste instantie, maar uiteindelijk richting Wales. Daar moeten we maandag zijn. Tijd zat, dus we bekijken de verzakte vakwerkhuizen van Lavenham uitbundig. Heel Shakespeariaans. Tearoom, naast tearoom, maar we gaan eerst maar eens een stukje rijden. Richting Oxford is het idee. En hoe je daar komen moet, is nog een aardige opgave.

Engeland is vooral noord-zuidgericht. Wegen van importantie gaan die kant op, van oost naar west is lastiger. Dat is vooral de heg volgen langs een bochtige veel te lange B-weg. In ons geval leidt die via Cambridge richting Milton Keynes. Best aardig om op een dag heel Oxbridge te doen.

Dat was nog best precair, want in aanleg wilden we Bridge mijden door via Londen te reizen. Was korter. De iPhone van Mariella laat echter via die weg alle alarmbellen afgaan en we gaan weer een stuk naar het noorden om dan alsnog Cambridge aan te doen. Dat is dan toch sneller dan via de hoofdstad. Die is op de vrijdagmiddag zo tegen twaalven al volledig dichtgeslibd met busjes, vrachtwagens en een enkele durfal in een personenauto.

Wij zullen door Milton-Keynes moeten. En ik vind dat slecht nieuws.Ik ken de stad uit de boeken, het is een soort Lelystad, bedacht in de jaren 60 en uit de grond gestampt. Bedachte steden hebben altijd twee nadelen: ze zijn sfeerloos en zitten vol rotondes. Dat eerste nemen we aan, want we zijn niet door de stad gereden - niet letterlijk - maar meer over de wegen die de stad doorkruisen. Geen huis gezien, alleen verbindingswegen. En rotondes. Heel veel rotondes. Heel, heel, heel veel rotondes. Ik heb ze niet geteld, maar heb er in MK minstens 50 gezien. Tel daarbij de 50 op die we verder nog zijn tegengekomen, en het leed is geschied. Rotondes, dingen die wij in de jaren 60 hebben vervangen door fly-overs, al zie je ze nu in het stedelijk verkeer wel weer terugkomen, en daar is een reden voor. Die reden zien we heel mooi vlak voor Croxton. Het heet een roundabout, in het Nederlands vertalen we dat naar chaos.

We willen koffiedrinken. En we kiezen er een Costa voor uit. Niet optimaal, natuurlijk, want het liefst heb je een tearoom, maar daarvoor moet je de weg af en gokken dat er in het dorpje dat je dan bereikt er eentje zit. HEt wordt dus een Costa. Op een schranspleintje. Want er zitten ook een pizzeria, iets met kippen uit Kentiucky, een Mac en nog veel meer.

Het Costaparkeerplein ligt direct rechts van de rotonde. We moeten dus strak rechtsaf en dan weer rechts om op de parkeerplaats te komen. Alle wegen naar de rotonde zitten vast, en dat betekent dus ook dat de aan- en afvoer van de rotonde een zooitje is. We komen in een filefuik om alleen al maar te kunnen mogen parkeren voor een kop koffie (en een lemoncurdtaartje) en twee enkeltjes plassen. De fuik is zo erg, dat als ik uitparkeer en richting weg naar de snelweg naar de rotonde wil gaan, vast zit. Mariella kan ruim een sigaret roken en stiefelt rustig naar het einde van de file om daar bijzonder kalm weer in te stappen. Tijd zat, ik sta toch vast. We zetten de radio aan, keuren de muziek af, zetten een cd aan via de telefoon en de Bluetooth speaker en wachten rustig tot de we de weg over kunnen en kunnen aansluiten in de file.

Tot Oxford blijft het druk. En dan vooral op de rotondes. Engeland, ik snap heel goed dat ze uit de EU willen. Ik snap ook heel goed dat ze het juk van Brussel willen afgooien. Al dat gedoe, ze hebben het veel te druk met het onderhouden van hun eigen openluchtmuseum, een wegennet anno 1969. Jammer alleen dat de verkeersdrukte anno 2019 is. Zit toch wel een discrepantie in.

Het regent fors als we Oxford bereiken. De vooruitzichten voor vandaag zijn wolkjes met druppels op de app, dus we nemen een gooi- en smijthotel langs de snelweg, waar morgenochtend ook de bus naar downtown Oxford zal vertrekken. Nu al trek in het eerste taartje.

Een gooi- en smijthotel, maar wel aan de drukste rotonde van Oxford!