Er zijn zo van die dagen die zo hun eigen loop nemen. Deze woensdag was er zo een. En ik zal schetsen hoe die verliep zoals die verliep.

Bij het opstaan is de hittegolf inmiddels volkomen opgelost in de laaghangende bewolking. Het is een dagje typisch Engels weer. Zo eentje waar de ruitenwisser voor is uitgevonden. Zowel die van de vooruit als die op de achterruit worden vandaag meer dan eens in werking gesteld.

Belangrijkste opdracht van de dag, naast ontbijten met echt verse croissants (die ter plekke voor mij worden afgebakken, 20 minuten wachten) en waardoor ik mij al reeds in Frankrijk waan, is het boeken van een boot, Dat gaan we in Poole in het havenkantoor van Condor Cruises doen, want wat wij willen is via een website heel lastig. Digitale dienstverlening, voor velen een zegen, voor nog meer een last. 

Dus wij naar Poole, aan de kust. Mooie oefening voor als we vrijdag voor het echte gaan (dan varen we). Iets wat je in 40 minuten kunt rijden (32 kilometer ver), blijkt in de praktijk 5 kwartier te duren. Goed om te weten voor vrijdag, de rotondes en provinciale wegen lopen weer ouderwets vol. In Poole aangekomen, is de weg naar de haven toch nog best ingewikkeld, met veel omleidingen, zijwegen, omwegen, bruggen die niet werken en andere obstakels. Zal blij zijn als we weer met het stuur aan de goeie kant rijden, al is er pas een keer door iemand een verkeerde weghelft gekozen (maar niet genomen, want net op tijd hersteld).

Als we dan eindelijk bij het boekingskantoor zijn, blijkt onze vraag dus echt ingewikkeld. En hoe moeilijk is het: we willen vrijdag van Poole naar Jersey, daar blijven, een bezoekje brengen aan Guernsey en Sark en dan op dinsdag door naar St. Malo. Met een auto van standaard hoogte en lengte. Nee, dat kan niet moeilijk zijn.

Of toch?

Uiteindelijk is na een fiks kwartier dan uitgestippeld hoe we het gaan doen. En of we ook terug willen. Terug? Ja, naar Holland. Maar niet via Engeland. Dat is een mijl op etc. Dus dat willen we niet. We rijden op het vasteland gewoon naar huis via België. Lijkt ons een logische route.

Oh ja, dat kan natuurlijk ook.

Goed, 550 Britse ponden armer, maar een ticket rijker, stappen we uit het kantoor en gaan we op pad. Inmiddels is het middag en hebben we nog niks anders gezien dan verkeer en boekingsjuffen. Tijd voor actie. We gaan naar Lulworth, een plaatsnaam die voor ons wel grappig is, maar in Engeland geen wenkbrauw doet fronsen. En dan heb je East Lulworth, West Lulworth, Lulworth Camp en Lulworth Castle. Dat laatste bezoeken we. Geen lullig huis, zo. Behalve dan dat het in 1929 is afgefikt (wel lullig) en alleen de buitenkant is gerestaureerd. Om ons lekker te maken, hebben ze wel foto’s van het Victoriaanse interieur van voor de vuurzee hier en daar op een ezel gezet. Wij zien niks meer dan kale muren. Heel lullig allemaal.

Maar wat verwacht je ook voor zes pond?

Dus wij door naar de Durdle Door, aan de Jurassic coast. Tip, doe het niet. Een grote toeristenval. Grote parkeerplaats, drommen mensen die een pad afstruinen naar een rotspartij in het water die een slappe kopie blijkt te zijn van Hvitserkur op IJsland. Tip 2: ga daarheen. Mooier, beter, rustiger. 

Om de autoriteiten te tarten, betalen we niet voor het parkeren. Dat heet pay and display en dat verrekken we. Doei.

Door naar wat kalkkunst. Langs de kust ligt tegen een heuvel een wit paard met ruiter (George III) uit 1808. Dat is dus geen oud wit paard, maar een nieuw wit paard. Alles is relatief, maar dat van Uffington, daar moet je wezen (120 kilometer van hier over 71 rotondes). Dat is 3000 jaar oud. Kek ding, niet gezien.

Meer kalkkunst ligt er zo’n 30 kilometer noordelijker. De Cerne Abbas Giant. Maar voordat we daar zijn, rijden we weer eens verkeerd. Nu is dat niet erg, want als je dat doet, hoef je op de eerstvolgende rotonde (daar zijn ze weer) alleen maar helemaal rond en je bent weer op weg naar de goede weg. Dus ik pak een rotonde en zie vanuit mijn ooghoeken een Tesco. Omdat we vanavond willen barbecueën, is er vlees nodig. Ik rijd nog een rondje op de rotonde terwijl iedereen die erop wil staat te wachten op wat ik doe en stel aan Mariella voor om hier boodschappen te doen. Goed idee en ik maak mijn rondje af en sla af voor de super. Nu pas kunnen de andere auto’s weer deelnemen aan de file voor hen. En ze zullen wel denken...

Lekker belangrijk, het was op dat moment even mijn eigen rotonde. En maar draaien!

Na de foerage rijden we door naar een volgend kalkfiguur. De Giant van Cerne Abbas. Dat is een manspersoon die een knuppel in zijn hand houd terwijl hij zijn eigen knuppel in toom houdt. Kijk maar op instagram of beter, op Google en je ziet wat ik bedoel. De persoon is zo’n 60 meter hoog en hangt loom achterover tegen de heuvel. We kunnen er dichterbij komen, maar dan zie je de contouren niet meer. Doen we niet.

Bovendien moeten we terug, want we zijn ruim 60 kilometer van de camping, hebben een koelbox vol vlees en een hele hoop auto’s voor ons. Omdat we ook nog 5 kilometer achter een tractor op de snelweg zitten (ja, dat kan), duurt het tot half zeven voor we terug zijn. En dan begint het te regenen. 

Gelukkig kunnen gloeiende kolen heel wat hebben.