Langzaam wordt het herfst. Dat merk je niet alleen aan de tijd dat het licht blijft, maar ook aan de dalende temperatuur. Het buitenzittendat kamperen als het ware in zich heeft, begint z’n tol te eisen. Het is soms gewoon koud. Alsof je twee-en-half uur op de tram zit te wachten in een plensbui en het dak van de halte ligt eraf. Zoiets.

Maar overdag is het overwegend nog goed te hebben, al werd de woensdagmorgen vooral omschreven als regenachtig. Maar geen nood, het is een uitslaapdag. Dat wil zeggen, zo tegen negenen wordt er opgestaan. En dan mot het nog wat na. Geen uitnodiging voor een ontbijt in de tuin, maar het signaal om naar Quimper te gaan om daar te gaan ontbijten. Als we daar tegen elven aankomen, is het nog best lastig om iets van een stokbroodje met jus en koffie te bestellen. De lokale middenstand staat te popelen om het frituur aan te zetten.

Na een omloop door het middeleeuwse stratenpatroon, vinden we dan een lokaliteit waar het gevraagde op de menukaart staat.

Quimper heet in het Bretons Kemper en dat spreek je uit met een langgerekte laatste e, anders zou je kunnen denken dat het een slaapplaats op wielen betreft. De hele dag rijden we door Zuid-Finistere en worden we doodgegooid met Bretons. Lekker handig met een Franse kaart. Bretons of Brezhoneg, we hebben het nog niemand horen gebruiken, maar het staat overal. Schijnt een neefje van het Welsh te zijn, nou dan weet je het wel.

Aan de verzameling vuurtorens voegen we die van Eckmuhl toe. Een stevig stuk graniet van zo’n veertig meter hoog. Zonder lift. Dus wij eromheen, naar de waterkant. Lekker ruig, niet te druk en eb in de haven. De bootjes liggen te spartelen op het droge. Varen moet je in Bretagne duidelijk plannen.

Lunchen ook. We gaan tegelijk met een hele kluit Duitsers crêpes willen eten. Dat gaat dus niet. De Franse ober bereikt nooit onze tafel en we besluiten in een volgend dorp het nog eens te proberen. Dat worden een pizza- en een taartpunt. Niet echt een crêpe, maar hee, op elke hoe van de straat zitten vier crêperieen, dus dat komt een deze dagen vanzelf goed.

Omdat de verzameling vuurtorens nog verre van compleet is, gaan we ook nog naar Pointe du Raz.Veel verder westelijker kun je niet komen in deze hoek en de volgende halte is dan ook Brazilië, of als er nog iets tussen ligt dat. Kortom, ruim baan voor duizenden kilometers zee.

Na twee uithoeken hebben we het dan wel gehad en is het tijd voor de terugtocht naar Chateaulin.

In het Bretons mogen we zoeken naar Kastellin.