Benzine tanken op een gewone zaterdag in Bretagne, is een hele toer. Wanneer we tegen elven Chateaulin verlaten, zie ik dat het stokje dat het klokje van de benzinevooraad laat aangeven hoe vol de tank nog zit, op een kwart staat. Dat staat altijd nog garant voor zo’n 150 kilometer rijplezier, maar we hebben een gouden regel; als de meter voorbij de helft staat, mogen we gaan tanken.

En dat willen we langs de N164 doen, maar er komt geen enkel station met rijtjes vulslangen.

Tot we al een aardig end op weg zijn naar onze bestemming voor vandaag - Cancale - en ik een bord zie met heel veel pictogrammen. Een ervan is het magische, die met een tankje. We gaan de weg af en verwachten een pleintje met een Total, Shell, Esso of een andere stoker te zien.

Niks.

We gaan onder de weg door, want soms is alles aan tanken, koffie en eten aan een kant gegroepeerd, wat wel zo efficiënt is.

Niks.

We rijden naar een splitsing verderop, daar zal het toch wel zijn?

Niks.

Wel een keuze uit twee richtingen niks. Ik kies de rechter en keer na 250 meter om. Hier gaat het dus echt niet gebeuren. De andere kant op dan maar. Groot geluk dat het hier bijzonder rustig is, er is hoegenaamd geen verkeer, dus keren op een provinciale weg, ach, daar draaien we onze hand niet voor om. Wel alleen met voldoende zicht, want gek zijn we ook weer niet.

Ik rijd door de andere kant op en zie wat huizen. Dat zou wel eens een stadje kunnen zijn. En waar een stadje is... juist.

Niks.

Ik volg de borden centre ville en rijd maar gewoon op de gok door. Net zolang tot ik bij een station kom en het woondeel langzaam overgaat in het industriedeel. En verrek, een bord met 95, 98 en nog zo wat, en prijzen. Dus hier is een tankmogelijkheid? Hier bij de Leclerc?

Niks.

Wel een bord met een pijl naar een tankstation, een paar honderd meter verder, aan de achterkant van de Leclerc.

Hehe.

Zes tientjes peut later rijden we weer een paar rotondes met Autres directions langs en verhip, voor we het beseffen zitten we weer op de N164. Is dit nu een uitzondering? Nee hoor, waar ik benzine tikte, had ook broodje, koffie, taartje kunnen staan.

Want dat vinden we ook niet.

Ja, in Quentin vinden we een klein restaurantje door maar gewoon in een dorp naar een kerk te rijden. Deden we vandaag vaker zonder resultaat, dus waarom niet keer op keer proberen? Voor we het weten zitten we aan een tafeltje met een menukaart en kies ik een omelet met ham. Mariella was helemaal geïnspireerd door het bordje vleeswaren dat ze op de heenreis had gegeten en wilde dat hier ook wel hebben. Dus bestelt ze een bordje crudites, in de veronderstelling dat het worst is.

Niks.

Het blijkt rauwkost. Ze had namelijk charcuterie moeten bestellen. Foutje. De blik van verontwaardiging gekwadrateerd met teleurstelling is dusdanig,dat ik de helft van mijn frieten en omelet ter beschikking stel. Zo gaat dat.

Door naar Cancale, want we moeten aan de oesters. We is Mariella, want ik eet niks uit zee tenzij het kibbeling is. We rijden de kustroute van St Malo naar Cancale en komen zo bij ons hotel. Het is er akelig stil, er is namelijk niemand. We kunnen bellen, dat wel. En ja, om 5 uur gaat het hotel open. Gekkigheid. Toegegeven, wanneer we eenmaal in de kamer zijn, ziet het er prima uit. Maar aan de entree en de gang mag nog wel een keer een ritjenaar de Gamma worden gemaakt. De kamer heeft twee openslaande deuren met op 20 meter afstand de zee en als je heel goed kijkt op 51 kilometer afstand Mont Saint Michel. Wanneer ik dit tik, is het inmiddels donker en als je zou denken dat je dat puntje in zee dan nog ziet?

Niks.