Als slechts een helft van je gehoor werkt, heb je de helft van de nacht rust aan zee. Elke keer als ik naar mijn linkerzijde rol, is het heerlijk stil (op een pieptoon na), en elke keer als ik naar rechts rol, hoor ik het ritmisch omslaan van de golven van de Atlantische Oceaan op de kust van Cancale. Nu woon ik zelf vrijwel aan zee (tien minuutjes fietsen), maar van zo dichtbij had ik ‘m nog niet gehoord. In de nacht.

En ook ‘s morgens gaat de zee onvermoeibaar door met op de kust slaan. Eigenlijk is dat wel een rustgevend geluid. Toegegeven, het is geluid, maar niet van het soort dat stoort.

Omdat de kritieken op het hotel vooral waren gericht op het ontbijt en de wijze waarop het personeel zijn werk deed, hebben we uitgecheckt voor we het ontbijt überhaupt zoude hebben kunnen nuttigen. Dat doen we maar lekker onderweg. Maar eerst naar boven met de auto, de weg weer zien te vinden, want alles langs de kust staat dan wel op zeeniveau, de rest ligt een stuk hoger en om daar te komen, zijn bijzonder steile wegen aangelegd.

Boven aangekomen, hebben we twee keuzes (wat niet zo gek is als je aan de zijkant aankomt op een weg, of je gaat links of je gaat rechts). Deze keuzes zijn echter ruimer. Of we gaan naar de kaap, of we gaan nu al ontbijten (want Mariella had een bakker gespot in het dorp, naar links). We gaan eerst naar rechts, naar, ja hoe heet het hier eigenlijk? We noemen het ‘ Het noordelijkste puntje hier’, wat en duidelijk is en altijd geldt. Zouden ze op meer plekken kunnen doen. Niet moeilijk doen met Pointe huppeldepup of Pic du dinges, nee hoor, gewoon ‘ Het noordelijkste puntje hier’.

Gezien en weg. Nog wel even een inzoomfoto gemaakt van Mont Saint Michel dat nog steeds 50 kilometer verderop ligt. Wij gaan aan de croissants bij de bakker die op zondag om 6.30 uur opengaat. En die smaken.

Kwartiertje later zitten we op de provinciale weg naar Rennes en het wordt zigzaggen,. Wat nu is er aan de hand? Het stikt hier van de wielrenners. Tuurlijk, Bernhard Hinault heeft het hier ook geleerd, maar moet dat op de provinciale? Dat is voor de rappen, voor de getalenteerderen. Maar de minkukels mogen best eens gaan oefenenop de binnenwegen die beginnen met een D en een hoog nummer.

Tot halverwege Rennes zijn het de fietsers die onze snelheid bepalen.

Na Rennes gaat het rap, van de 378 kilometer die we vandaag gaan afleggen, zijn slechts de eerste en de laatste 20 over minder begaanbare c.q. brede wegen, aldus de kaart.

Niks niet.

De laatste 125 kilometer gaan over provinciaal. Tussen Le Mans en Orleans ligt een gewone tweebaans. En dat is niet echt doorrijden. Raar, want in Le Mans zouden ze wel wat gewend moeten zijn. Of duurt die race daarom 24 uur?

Nu ja, kort en goed. Uiteindelijke bereiken we Orleans nog redelijk snel. Ook al omdat tot twee keer toe een vrachtwagen die we van verre voor ons zagen liggen uiteindelijk bij bereiken (en dan moet je moeilijk gaan inhalen) net op de rotonde een andere afslag neemt. Mazzel? Jazeker.

Orleans. Tussenstop tussen Bretagne en Champagne. Niks meer en niks minder.