In totaal zijn er drie aardige Fransen en een paar miljoen brute. Twee hebben wij in Bretagne ontmoet, bij het tomatenavontuur, eentje is uitbater van de camping Nowack. Zij blijft maar goedemorgen zeggen en ‘s avonds hetzelfde, zij het aangepast aa het tijdstip. Goedenavond dus.

Wat haar natuurlijk mild moet stemmen, is het feit dat als zij een rondje maakt langs de 15 campinggasten, zij allemaal aan een fles champagne van haar wijnhuis zitten. Dat helpt.

Champagne. Daarom zijn we hier. En gisteren hebben we onze opdracht half kunnen vervullen. We hebben twee-en-halve doos in de achterbak. Vandaag gaan we er vijf van maken. We gaan vroeg op pad, naar Epernay. De ochtend willen we verpozen in het stadje, met wat koffie en een bezoekje aan de kelders waar de miljoenen flessen liggen te liggen tot ze kunnen worden verkocht.

Maar dat gaat niet lukken. Want wanneer we de koffie op hebben, zijn we te laat voor de laatste ochtendronde, en veel te vroeg voor de middag-. En hoe gek het ook klinkt, we vinden het nog wat vroeg voor een glaasje. Het zijn lange dagen, hè?

Bij een bezoekje aan Google kwam ik erachter dat er ergens in een buitenwijk op een totaal verlaten parkeerplaats bij een gesloten bibliotheek een locomotief van SNCF staat te staan. Buiten gebruik en op 20 meter rails gezet. In een wijk waar werkelijk niets van belang gebeurt. Dus wij erheen. Ook in je vrije tijd bezig blijven met je werk. Houdt je scherp!

De loc is een plaatje. 80 ton staal staat keurig te staan op een plek waar die totaal niet uit de verf komen, die tonnen. Zonde. Zo’n loc hoort in Mulhouse, niet hier.

Edoch genoeg getreurd, op naar de wijngaarden. Proeven. Kopen. We zoeken een weg, de D9. Dat kan niet misgaan als we de goede kant op rijden, maar voor we het weten zitten we op een pad met links en rechts wijngaarden waar men driftig aan het plukken is. Overal waar we kijken busjes. Nergens asfalt.. zeker geen weg. Dit is pluktijd en de halve Balkan is er voor uitgelopen. Uitbuiting is een verworvenheid van de westerse wereld en daarom slapen de plukkers ‘s avonds in tentjes en caravans langs de weg en mogen ze gebruik maken van een Dixie. Het legt een hypotheek op ons gemoed, maar we zetten door. Op naar de D9 en de proeverijen.

We rijden naar het zuiden van de op de kaart aangegeven Champagneroute en daar is niks te beleven. Geen enkel champagnehuis geeft thuis. Zou onze queeste in vergeefsheid sneven? We vrezen, tot we bij een oude bekende zijn, Jean Milan. Daar is leven, daar is een winkel, daar is het proeve en kopen. We zijn weer volledig op oorlogssterkte!

Zeker als we een dorpje verderop een bijzonder aangenaam terras met proefglaasjes en afnamemogelijkheid ontdekken. Hoppa, weer een doos. Dat gaat lekker. Maar dat moet ook, het is al half vijf en het kost zeker een uur om weer op de basis te geraken om nog een flesje Nowack te kunnen schaken.

Dat lukt.

En dat is meteen de laatste avond van de reis, want na 28 dagen is het welletjes, we gaan naar huis. Dat doen we op donderdag, hebben we nog een paar dagen thuis om te ontwennen aan het buitenleven voordat we weer naar elk ons eigen kantoor mogen om... zucht.

De opbrengst? We hebben 28 dagen gereisd, 7 dagen in hotels, 7 dagen op een boot en 14 in een tent (12 in een De Waard en 2 in een Hilleberg), we hebben 4517 kilometer gereden en onbekend hoeveel over water afgelegd. We hebben 32 flessen bubbels en 3 zonder bij ons. En...

...we hebben onze vier katjes weer terug!