In 2018 verscheen van de hand van Ilja Leonard Pfeijffer de roman Grand Hotel Europa. Hij schetst daarin een realistisch beeld hoe Europa zucht onder het juk van massatoerisme. Wanneer we hartje centrum uit de bus stappen van Peartree naar Oxford, zitten we middenin het boek. Dit is Barcelona, dit is Venetië, ditis Amsterdam. Dit is Oxford.

Bij het uitstappen kijken we elkaar aan. Dit kan niet de bedoeling zijn. Natuurlijk, het is zomervakantie, natuurlijk, het is aardig weer en ja,hier is veel te zien. Maar om nu te zeggen dat dit iets is waar we graag zijn, is een ander verhaal.

Ik was hier in 1996 eens en wij waren hier in 2005. Sindsdien is er veel veranderd. Niet ten goede. Azië heeft de goedkope vliegtickets ontdekt.

We maken een rondje langs waar we eens eerder waren, we bekijken wat dingen die we eens eerder bekeken en we nemen een extra sterke koffie waar we eens eerder dronken. En we maken dat we wegkomen. Bus terug naar Peartree en dan met de Audi volgas de stad uit. Op naar Cymru, eh, Wales.

Om daar te komen, moeten we de M4 hebben. Tussen ons en de M4 ligt een stad die in elk geval geen toeristen met goedkope vliegtickets in de achterzak zal treffen. We rijden door een vrij lelijk arbeidersstadje met bijbehorende huizen. Van die kleine vierkante, ondiepe woningen met een deur, een raam ernaast en eentje boven. En daar dan een heel rijtje van, en daar dan hele straten van. En daar dan een hele stad vol mee. Maar waarom gaan we dan door Swindon - want zo heet het daar - en niet eromheen? Omdat middenin de stad sinds 1972 de Magic Roundabout ligt. Een rotonde voor gevorderden. Een superrotonde. Een rotonde die bestaat uit zes rotondes.

En het gekke is, er is helemaal geen noodzaak voor dit ding hier. Er komen vijf wegen samen, die moeten dan via het rotondesysteem worden verbonden, waarbij elke straat een afslag en een oprit heeft. Toch koos men er hier voor om per straat een rotonde aan te leggen, plus eentje in het midden.

En ik heb ademloos staan kijken.

Er zijn mensen die zich keurig houden aan de regels en de rotonde overgaan zoals je dat doet. Er zijn er ook die volgas kriskras het plein nemen, waarschijnlijk omdat ze dit zo vaak hebben gedaan dat ze weten dat ze schadevrij kunnen scheuren. Een wonderlijk schouwspel op de zaterdagmiddag. Jammer dat we hier niet op maandag staan, zo tegen acht uur in de ochtend ergens in november.

Met lekker veel regen.

Goed, wij naar de M4, want van ons hotel in Oxford naar ons volgende in Tenby (Dinbych-y-Pysgodin Welsh - wie weet hoe je het uitspreekt, krijg een puntje lemoncurdtaart). En dat is toch al gauw 250 kilometer. Dus we trekken er maar eens goed tijd voor uit om er te komen. En die tijd is hard nodig.

Na zo’n 200 kilometer begint mijn maag fors te knorren, we hebben dan ook niet geluncht. De Mac reden we voorbij, op een rotonde en we waren al afgeslagen. Een rotonde verder geldt voor de KFC hetzelfde. Dus dan maar naar een Shellstation voor een snel broodje beef. De weg wordt keurig aangegeven. Nog 200 llath (dat zijn yards, dus plusminus meters). Maar in plaats van een afrit op de snelweg, is het een soort zijstraat. Dus de auto moet vol in de remmen en we prijzen de ABS.

We prijzen niet de maker van het broodje, maar een broodje is een broodje. Zeker als je honger hebt.

Maar hoe nu komen we weer op de weg? Dat is namelijk weer zo’n strookje van 10 meter breed, direct aan de weg waar ze 120 rijden. Dan is het fijn dat we een 2.0i hebben. Net voor ons hebben we een Porsche hetzelfde horen doen, planken. De naast de Shell gelegen Inn zal niks anders kennen dan de geluiden van het starten van een grand prix in de formule 1: volgas!

En binnen een paar seconden zitten we dan weer zelf op 100+. En voor we het weten zitten we in het B&B-boutique-hotel-dinges, waar we gaan slapen. Morgen zondag, dus rustig aan. Er is een bar, een lounge en een grote tuin.

Grote kans dat het gaat lukken.