Het probleem met tweetaligheid, is de enorme hoeveelheid informatie die op een bord moet komen. Daar hebben we in Nederland last van, want wij zeggen Leeuwarden, maar zij Ljouwert. Of we het wel even allebei op het bord willen zetten.

In Wales/Cymru levert dat soortgelijke problemen op. En dat zorgt er dan weer voor dat een aan tweeen - degene die moet navigeren - wel eens de fout in gaat. Vandaag was ik dat en dat leverde een extra rondje en een extra straatje in Pembroke op. Pembroke zelf heet gewoon Pembroke, maar als je er eenmaal bent, wil je naar het volgende punt op de kaart: Haverfordwest (Hwlffordd). En wanneer die puzzel is opgelost door en door.

Tot we in St. Davids zijn. Aangenaam stadje, citroentaart, espresso, kasteel, kathedraal, harde wind. Nog even naar de kust waar we geen vijf pond betalen om te mogen parkeren, want we willen alleen de zee zien en niet aanraken en dan terug. Richting Tenby, onze uitvalsbasis voor twee dagen.

En wat een feest dat is! Vanaf ons hotel - dat om moverende redenen in een buitenwijk is gesitueerd - moeten we door een kloof, waar twee rotondes aan elkaar zijn gegroeid, en waar heel veel verkeer is. Een soort flessenhals voor de hele regio. We lopen onder het spoor door en moeten weer klimmen. Naar het hoger gelegen centrum. En omdat we zelf aan zee wonen, komt alles ons bekend voor: gillende meeuwen, harde wind, strand, veel mensen en overal eettentjes waar het proppen is. Zowel qua eten, als het hutjemutjezitten. We lopen wat heen en weer en raken nog niet in paniek..Er zal toch wel een echt restaurant zijn? Iets met normaal zitten en normaal eten?

Dat is er, al is het wel even zoeken. Mariella had van tevoren nog even gegoogled en een en ander gevonden, maar van de twee telefoons juist die in het hotel laten liggen. Geen nood zou je zeggen, dan Google je opnieuw op wat je wel meehebt. Fout. In het schermpje staat 4G, maar in de praktijk is dat gewoon E. Oftewel, geen bereik, want moderne telefoons reageren niet meer op alles tot en met 3G. Nul verbinding is geen eten. Tot we met mazzel door een onooglijk achterafstraatje lopend iets ontdekken dat bekend voorkomt. Een van de restaurants die in het hotel op Google verscheen.

Hoppa.

Hapje gegeten, en om onszelf de kloof terug te besparen, helemaal om het stadje heen gelopen. Langer lopen, maar minder hoogtemeters.

Ach, komen we ook nog eens buiten.

Morgen naar Brecon. Dan begint ons narrow boat-avontuur. Dan ruilen we het stuur in voor een roer. En gaan we praten in bak- en stuurboord. Of zullen we maar gewoon links en rechts blijven zeggen? Het is hier allemaal al ingewikkeld genoeg. Rechts, links, zolang we maar Welsh met elkaar gaan praten. Ik zou niet eens weten hoe je Ir chwith moet uitspreken.