Als ik wakker word, hoor ik buiten het vertrouwde geluid van regen dat tegen het dak klettert. Klinkt thuis precies hetzelfde, Vervolgens gulpt het enthousiast de afvoerpijp door naar beneden. Het is maar goed dat we gekozen hebben voor een hotel en de tent nog gewoon achterin de auto hebben latten liggen droog blijven.

Een uurtje na het wakker worden, zitten we in de auto, op weg naar het volgende avontuur, ons weekje varen op de narrowboat. Daarvoor moeten we volgens onze vrienden van Google 2 uur voor rijden, het zijn er ruim 3. En daartellen we de tijd die we in de enorme Tesco doorbrengen nog niet eens mee. Die tijd is nodig om proviand in te slaan voor op de boot. Dat gaat net effe iets verder dan een potje jam. Dat zullen we straks wel merken als we de inhoud van de kar op de achterbank proberen te proppen.

Even daarvoor maken we kennis met een caissière die weliswaar bijzonder vriendelijk is en bij wijze van praatje aan ons vraagt wat we gaan, maar niet al te wereldwijs. Een narrowboat zegt haar niks. Brecon, een natuurgebied op een kilometer of 50 van haar woonplaats? Nooit van gehoord. ‘En dat varen, is dat met allemaal andere mensen, net als in Amsterdam?’,probeert ze nog. Want dat kent ze wel. Op ons antwoord dat we met z’n tweeen zijn en dat de boot een keuken, sanitair, een woon- en een slaapkamer heeft, doet haar verbazen. ‘Hoe we hier zijn,’ probeert zij verder. Met de auto. ‘Dat hele end vanaf Nederland?’ Nee, eerst een stukje met de veerboot en ja, daarna helemaal naar Wales met de auto. Nou, zij is helemaal naar Amsterdam geweest met het vliegtuig.

Wales. Achtergebleven gebied mag je het niet noemen, maar dan moet ik me wel inhouden.

Op weg naar de verhuurder in Llanfrynach worden we met hoosbuien onthaald. Dat belooft wat voor op de boot. Op zich niet heel erg, behalve dan dat je op zo’n boot het besturen in de openlucht doet. Nu hebben we de man twee regenpakken bij ons, maar er zijn grenzen.

In Llanfynach is het stralend. Oh nee, het regent. Nee hoor, de zon schijnt. Nou ja, zo ongeveer gaat het er in de heuvels van het Breconpark aan toe. Wisselend.

Ter plekke wacht een kopie van Marco Kroon - onze ridder MWO - ons op. Kort, gedrongen, baardje. En hij spreekt een woordje Nederlands. Want om de Zuid-Afrikaanse dienstplicht te ontlopen, heeft hij 20 jaar in Dordrecht gewoond en gewerkt. Logisch. Maar nu is hij hier de trotse eigenaar van zes narrowboaten, een hond, een kat en een vogelspin. Die we allemaal te zien krijgen, want haast moeten we niet hebben. De boot wordt nog gepoetst door de dekzwabber van dienst. Dus wij hebben alle tijd om onze auto leeg te trekken en alles in plastic naast de boot te zetten. Handig, want tussendoor heeft het al twee keer geregend.

Na een uurtje maakt Kroon ons wegwijs op de boot. Dat gaat zo snel, dat we geen flauw idee hebben wat hij allemaal heeft uitgelegd. Iets met gas, met diesel, met water, met een plee, met koolmonoxidemelders, met sloten, met water in de motorruimte en ga zo maar door. We zullen het wel zien.

Nog een uurtje later helpt hij ons door twee zogenoemde locks, op weg naar nieuwe avonturen. De boot vaart tussen de 4 en 6 kilometer per uur, dus haast maken heeft geen zin. Het ding is 15 meter lang, 2 meter breed en luistert slecht naar zijn bestuurder. Dat zal wel een kwestie van wennen zijn, maar geregeld komen we vast te zitten op de bodem van het kanaal, waar we ons dan weer vanaf moeten duwen met een stuk van zo’n 2,5 meter. Zeker bij bruggen (veel) en tegenliggers (geregeld) is het een kwestie van behoedzaam sturen, iets wat Mariella veel beter afgaat dan mij. Ik verkies dus de rol van matroos, terwijl zij de schipper mag zijn. Verschil moet er wezen.

Thans liggen we net voorbij brug 116 en is de spaghetti op. Achter ons aan de kant liggen nog vier andere boten. Schijnbaar is dit een goede ligplaats.

We zullen het morgen wel merken, als we klaar zijn om weer verder te gaan.