Aan de verzameling doldwaze avonturen gaan we vandaag een nieuw hoofdstuk schrijven of hoe wij op Jersey belandden.

Zo tegen achten staan we op, want vandaag is het croissants eten, tent opbreken, auto volstouwen en naar Poole om daar de veerboot naar Jersey te nemen. In theorie klinkt dat allemaal als een klok en juist met die klok gaat het mis. Of was het de kalender?

Zodra onze auto vol staat te wezen en onze kampeerplek leeg is, kunnen we gaan. Maar niet voordat we onze buren voor vier dagen een goede thuisreis naar Norfolk hebben gewenst. Vader, moeder, zoon, dochter, hond. Het klassieke rijtje. Met hen konden we het prima vinden, met onze overburen en schuinoverburen minder. Die hebben kinderen in de onhebbelijke leeftijdsfase die ook nog eens op een niet-handige manier worden opgevoed (veel corrigeren, veel lawaai, weinig compassie en aandacht), waardoor er door de tentmuren heen veel gejengel te horen is.

Nee, dan onze buren uit Norfolk. Het meeste lawaai dat van hen kwam, was als de ketel water kookte voor de thee die in liters tegelijk werd gezet en gedronken.

De pa is vrachtwagenchauffeur en reist geregeld door Nederland. Opvallend hoeveel Engelsen die wij tegenkomen op onze reis iets met Nederland (of Vlaanderen, ook Nederland) hebben.

Hij rijdt geregeld op Hoorn en Warder. Of ik dat ken? Nooit van gehoord. Schijnt een gehucht boven Edam te zijn. Ja, dat ken ik! Ik vertel hem dat mijn kantoor op de samenvoeging van de A5 en de A10 ligt dat dit het grote, hoge, groene gebouw is en dat hij vooral eens koffie (thee) moet komen drinken, want bij ons is dat dik in orde.

Hij schampert wat over de wegen in Engeland (vooral de A350 is berucht), de vele rotondes en de drukte. Zie je wel dus toch!

De A31 die wij tien minuten later nemen, is geen steek beter. Maar we zijn ruim op tijd vertrokken want onze boot vaart om 13.30 uur. Tijd genoeg voor koffie dus.

Op het kantoor/ het café van rederij Condor aangekomen, ga ik de kwaliteit van het porselein van de herenkleding controleren en Mariella haalt die bewuste koffie. Ik zit nog middenin de inspectie als Mariella met veel aplomb de herenplee binnenvalt en mij duidelijk maakt dat ik mijn werk moet staken. Die controle maak ik een andere keer maar af want... de boot vertrekt om 12 uur en niet om 13.30 uur.

Oh?

Op mijn ticket staat toch echt 13.30 uur. Maar bij nadere inspectie staat er ook 31 augustus. Vreemd, dat is morgen. Terwijl wij toch duidelijk vrijdag hadden aangegeven aan de dame van de boeking (zie eergisteren).

Blinde paniek. Hoe heeft dit zo fout kunnen gaan? Dit lijkt onze vliegreis naar Vancouver wel, was het destijds een tikfout in de visumaanvraag, nu is het een datumfout.

Nog een mazzel dat de koffieverkoper tegen Mariella zei dat de boot nu gaat en niet over anderhalf uur toen ze zei dat we de koffie niet ‘to go’, hoefden, want tijd zat...

Dus wij rennen als een bezetene naar de receptie, maar daar is niemand. Althans, nog niet. Er komen twee dames aan die ons gewillig aanhoren en de zaak snel snappen. Als wij nu volgas naar de boot rijden, kunnen we waarschijnlijk nog net mee.

Met de paspoorten in de hand rennen we alsof we meedoen in de Dukes of Hazard naar onze auto. Nog altijd blinde paniek!

We verlaten de parkeerplaats tegen de richting in (scheelt honderd meter) en rijden volgas met de automaat op de hokjes van Condor af waar je jezelf moet melden. Daar aangekomen blijkt het telefoontje doorgekomen te zijn en voor 10 pond 50 omboekkosten mogen we doorrijden naar de boot. Die is al helemaal geladen, maar er is nog een plekje voor onze bolide en voor onszelf beschikbaar en niet lang daarna varen we langs Brownsea Island (jeugdsentiment) af.

Wie zegt dat je een uur van tevoren in de haven moet zijn? Een halve minuut is ruim voldoende.

De tocht verloopt soepel met een soort boot die tussen Hoek van Holland en Harwich ook een tijd voer, zo’n hogesnelheidsboot. En die stiefelt lekker door zodat we alsnog om half vijf op Jersey zijn.

De pizza in St. Helier smaakte prima. We zijn bijna in Frankrijk, het eten wordt met de minuut beter. Morgen meer over hoe we het eiland ervaren. Want het is dus echt Frankrijk met een Brits tintje.

Of andersom, daar ga ik even over nadenken.