Een groot tekstschrijver, ging er schuil achter de letter P. De man was heer en doctorandus, vandaar zijn klinkende artiestennaam. En hij schreef ooit Heen en weer. Ging over een veerpont. Daar was wat mee.

Zo ook met de boot naar Guernsey. Keurig staan wij op zondag om 7 uur op, om tijdig aan de zuidkant van het eiland te zijn - we logeren aan de noordkant - en een ticket voor twee voetpassagiers te kopen voor de veerboot die om 8.55 uur vertrekt.

Niks dus. De boot is volledig volgeboekt, aldus de juf achter de balie. En vol is vol.

Dan maar koffie en een alternatief bedenken. De koffiebar in de haven is volledig in Russische handen, zo blijkt uit de zware accenten die de drie personeelsleden meegeven aan hun Engels. Maar koffie zetten, dat kunnen ze. Terwijl ik nog op terras zit en de koffie drink, is Mariella, die eerder haar koffie uit had dan ik, toch nog een keer naar de balie van Condor Veerdiensten gegaan. En verrek, nu heeft ze wel tickets. Wordt ik weer in een moment van contemplatie gestoord, moet opstaan en mee.

Punt 1; van waar vertrekt de boot, punt 2; hoe komen we aan een dagabonnement voor onze auto die voor Condor staat geparkeerd en punt 3; hoe zit dat met de terugreis?

Schijnt allemaal geregeld te zijn.

We kopen drie kraskaarten voor elk drie uur en de heer achter de balie van de krantenkiosk die ook dit soort dingen regelt, krast voor ons voor. Ziet er namelijk nogal ingewikkeld uit. Zeker ook omdat het zondag is en de kaart alleen maar maandag tot en met zaterdag aangeeft. Vandaag is het zo dat het zaterdag 1 september is, dat wordt wel geaccepteerd door de parkeercontroleurs, beweert hij. De havenmeester even verderop bevestigt dat en stuurt ons de verkeerde kant op naar de boot. Volg de blauwe weg.

Waar kennen we dat van? Hebben we Kansas verlaten? Gaan we naar de tovenaar van Oz?

Nee, we gaan verkeerd. Aan het einde van de blauwe lijn ligt een andere maatschappij waar iemand staat die het geen reet interesseert wat we komen doen, als we maar oprotten. Hij is niet van Condor en ook niet van plan dit te worden, ‘Not my problem’. We keren om en gaan weer naar de centrale hal.

Alles nog keurig binnen de gestelde tijd. We gaan maar gewoon staan waar om deze tijd heel veel mensen staan. Ze bevestigen min of meer dat deze boot naar Guernsey gaat. We sluiten aan achter een voetbalploeg - keurig in zwarte broek, wit hemd en een rode das, alsof het Manchester United zelf is en niet de Jersey Wanderers FC - en gaan de boot op.

Hij gaat naar Guernsey.

Uurtje later landen we en melden we ons eerst voor de terugreis aan de balie van Condor. Om 17 uur moeten we terug zijn, printen ze onze boardingpassen en om 18.10 uur gaan we terug.

Dus wij de boulevard af. Wat ga je doen als je op een eiland bent dat anderhalf keer Texel is? Juist, de grenzen verkennen. We besluiten tot de aanschaf van een dagkaart met de bus en nemen nummer 91. Die gaat naar Vazon en vanaf daar kunnen we 92 nemen die de andere helft van het eiland verkent. Volgens het boekje.

Uiteindelijk blijkt de 91 het hele eiland rond te rijden en zitten we anderhalf uur in een kleine, te volle bus. Maar wel zitten, dus prima. Guernsey blijkt vooral bebouwd te zijn waar Jersey ook nog over natuur beschikt. Het is dus vooral door woonwijken rijden, tot we aan de boulevard aan de westkant komen, die we helemaal uitrijden en we in het bescheiden industriegebied terechtkomen voordat we weer op de beginbushalte worden afgeleverd.

Zo, eiland gezien. Lunch.

Na de lunch bezoeken we het huis waar de Franse schrijver Victor Hugo in ballingschap woonde vanwege een akkefietje met Napoleon III (zo rond 1860-1870). Hij kocht een huis en begon zijn mystieke en politieke ideeen om te zetten in binnenhuisarchitectuur. Had hij dat maar niet gedaan. Wandtapijten en omgekeerde schalen en borden aan het plafond, houtsnijwerk van een welwillende amateur. Aziatische kunst vermengd met 15e eeuwse Vlaamse tapijten. Een 17e eeuws gebrandschilderd raam uit Nederland. Van alles.

Een enorm huis en in zijn slaapkamer van twee bij drie meter stond een slaapsofa (een vroeg soort slaapbank, met klapmogelijkheid). Daar mag wel eens iemand stevig opnieuw aan de tekentafel gaan zitten. Maar ja, het is Frans bezit en Macron en zijn Republikeinse makkers investeert nu juist fors in de preservering van de huidige situatie. Vergeet het dus maar.

Wat wel aardig is, is dat we een priverondleiding krijgen. Wat dan weer minder is, is het feit dat Jerome - zo heet de gids - op school in de lessen Engels niet is gewezen op zijn gruwelijke accent. Ik moet sterk denken aan de Pink Pantherfilms, waarin Inspecteur Clouseau hetzelfde presteert. Onze rondleiding duurt een uur.

Na dit uur zijn we ernstig toe aan frisse zeelucht en een versnapering. We gaan weer naar de westkust, maar nu met bus 41. Die gaat middendoor het eiland en ook hier is het huizen, huizen, huizen. En als we vanaf daar weer terugwillen, het uur om ons te melden voor de terugboot nadert met rasse schreden, komt daar weer bus 91 aan. Die kennen we nog. En een snelle scan van het rijtijdenboekje leert ons dat we met deze bus - die weliswaar nog het halve eiland aandoet - het eerste weer in de hoofdstad zijn. Tsja, dat krijg je met een zondagsdienst waarop bussen per uur of per twee uur rijden.

Vanaf de bushalte lopen we weer terug naar de boot. ‘Boot? Welke boot? Heeft u ons mailtje niet gehad? We hebben anderhalf uur vertraging. De boot is met een kapotte motor vanmiddag uit Poole vertrokken en vaart nu op halve kracht.’

Oh, hadden we die informatie maar. Want bovenstaande reconstrueren we later pas. Er is aan de balie niemand om 17 uur, het tijdstip van melden, er zitten wat mensen verslagen op een bankje te wachten en op het bord staat heel veel aangekondigd. Maar niet onze boot.

Uurtje later is daar dan toch iemand. En krijgen we alsnog ons felbegeerde terugicket. Nog een uurtje later gaan we maar eens naar de vertekhal en om kwart over negen zijn we - op halve kracht - terug op Jersey.

Maar de Jersey Wanderers hebben wel met 3-1 gewonnen. En ze zijn dronken.